Het vertrek van een dierbare uit de kerk, laat de achterblijver zitten met een schuldgevoel. Had die nu niet kunnen voorkomen dat de ander vertrok? Is deze aanklacht terecht of is het schuldgevoel in feite de vermomming van iets anders? Het vervolg van de serie Achtergebleven: deze week hoofdstuk 2.

Een confronterende ontdekking kan je flink uit je evenwicht brengen. Dat is meestal niet goede voor je reactie daarop. Deze week opnieuw uit Achtergebleven, het eerste hoofdstuk: ‘Schrik’

Het vertrek van hun dierbaren uit de kerk laat niet alleen een gapend gat achter maar voltrekt zich vaak ook in een grote stilte. We praten er in de gemeente bijna niet over. Het is een kwetsbaar onderwerp. Toch is de stilte ook maar moeilijk te verdragen. Het komt mij vreemd voor dat er niet meer mogelijk is. Is er niet een manier om hierover te kunnen te praten die verrijkend is?